aktualia

Powierzchowna chińskość mnie nie interesuje
Z Weng Fenem rozmawia Przemysław Jędrowski
Przemysław Jędrowski: Sztuka na całym świecie operuje dziś niemal tożsamym językiem, czy zależy Ci na chińskości własnych prac? Co ją definiuje?
Weng Fen: Prawdę mówiąc, trudno byłoby się dzisiaj nie posługiwać tym samym językiem. Jeżeli chodzi o rozumienie chińskości, to wydaje mi się, że każdy operuje własną definicją. Dla mnie osobiście wywodzi się ona bezpośrednio z rzeczywistości społecznej współczesnych Chin. Widzę ją w pytaniach, które implikują urbanizacja i modernizacja. Co więcej, jestem zdania, że nie możemy się ograniczać do patrzenia wyłącznie na problemy współczesnych Chin, bo one nie są dzisiaj już tylko problemami tego kraju. Na tle globalizacji wiele kwestii – nieważne, czy dotyczących kultury, ekonomii, polityki, historii, religii, urbanizacji, czy nowoczesności – łączy się z kontekstem azjatyckim i światowym. Powierzchowna, sięgająca po symbole chińskość mnie nie interesuje.
Mówiąc o Chinach, trudno uciec od kontekstu politycznego – kwestii wolności myśli i działania. Co dla Ciebie oznacza bycie współczesnym chińskim artystą?
W dzisiejszych czasach, jak z reszta w każdej epoce, nie można i nie było można odciąć się od właściwego danym czasom kontekstu politycznego. Polityka jest częścią składową współczesnych społeczeństw. Gdyby artysta nie był jednostką autonomiczną i nie posiadał własnych przemyśleń, byłby bezużyteczny. Według mnie, artysta to myśliciel i krytyk rzeczywistości. Chcę poprzez swoje prace pokazać pewne pęknięcia w rzeczywistości i wprowadzić widza do współczesnych Chin. Uważam, że nie mam mocy, żeby zmieniać rzeczywistość, ale żeby ją pokazywać – tak.

Weng Fen, „Staring at the Sea”, fot. materiały prasowe CK Zamek w Poznaniu