aktualia

Najpierw trzeba namalować obraz
Festiwal Jerzego Piotrowicza w Poznaniu
Justyna Żarczyńska
Sztuka malarska ujawnia wciąż to samo, choć każdym dziełem pyta o to jakby po raz pierwszy, stawiając pytanie gdzieś i kiedyś, a przeto mówiąc też o swoim czasie. W czasie, jakże już długim, gdy potrzeba sztuki straciła swoją oczywistość, dziełami swego czasu stały się te zwłaszcza, które same wyraźniej niż kiedykolwiek poczęły ukazywać istotę sztuki. Pośród dzieł, które malują istotę malarstwa, stają i obrazy Piotrowicza” – pisał w 1987 roku w kontekście wystawy Jerzego Piotrowicza w poznańskim BWA Wojciech Suchocki. Jego słowa zdają się pokrywać z tymi, które padały z ust samego artysty, odżegnującego się przede wszystkim od traktowania malarstwa tylko jako przekaźnika jakiejś opowieści. „Według mnie najpierw trzeba namalować obraz, a potem wyniknie z tego jakaś anegdota. Nie znoszę literackich podtekstów, nachalnych historyjek” – mówił. Patrząc na jego prace, trudno jednak przymknąć oko na owe historyjki, które mimowolnie na obrazach Piotrowicza widzimy i siłą rzeczy usiłujemy zrozumieć. Sam malarz posługiwał się bowiem całym spektrum motywów zaczerpniętych z literatury, Biblii oraz będących interpretacją dzieł tych mistrzów, których Piotrowicz cenił najbardziej. Te ostatnie rzucają szczególne światło na jego podejście do malarstwa i sztuki w ogóle i świadczą o tym, o czym sam artysta mówił – jego poczuciu, że „trzeba się na czymś oprzeć”.

Widok wystawy „Piotrowicz. Arka” w Galerii Miejskiej Arsenał w Poznaniu, fot. mat .pras. GM Arsenał