aktualia

Quo vadis, ASP?
Najlepsze dyplomy warszawskiej ASP 2012
Milena Maćkowiak, Agata Ruszkowska
Obszerną salę wypełniły liczne wielkoformatowe obrazy autorstwa Martina Imricha, które nawiązują do tradycji akademickiej. Po latach dominującej w malarstwie abstrakcji realistyczne przedstawienia na pewno znalazły swoich zwolenników, ale nie wszyscy współcześni odbiorcy są gotowi na tak radykalne zerwanie z modernizmem. Przede wszystkim przeraża emanujący z płócien patos, monumentalność i pompatyczność (co jest najlepiej widoczne w „Męczennicach”), czy też wpisane w sztucznie wykreowane scenerie nagie ciała ludzkie, które mają nawiązywać do idealistycznych klasycznych wzorców. Podobną stylistykę, a zwłaszcza nastrój, dostrzegamy w dziełach z czasów, gdy sztuka nazistowska święciła największe triumfy, czego najlepszym przykładem może być twórczość Adolfa Zieglera. Dla nas wybrana przez Imricha forma jest zbyt paradna, ale po reakcjach dużej części widzów można wnioskować, że obecna jest dziś tęsknota za ideą powrotu do tradycji i porządnym warsztatem artystycznym.

Martin Imrich, Pracownia Malarstwa, „Superhrdina”, dzięki uprzejmości artysty i ASP w Warszawie