aktualia

W trakcie wystawy pokazane zostaną 33 najlepsze prace z dziewięciu wydziałów ASP w Warszawie: Malarstwa, Grafiki, Rzeźby, Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki, Architektury Wnętrz, Wzornictwa, Sztuki Mediów, Scenografii i Zarządzania Kulturą Wizualną. Coming Out był pierwszym tego rodzaju projektem w Polsce, organizowanym przez uczelnię artystyczną poza jej murami. W tym roku odbędzie się jedenasta edycja tej imprezy, która przyciąga liczną publiczność (wystawę ogląda co roku ok. 10 000 osób) i która stała się ważnym wydarzeniem kulturalnym. Wystawa ma pomóc młodym artystom w wejściu na rynek sztuki.

Pierwsza w historii monograficzna prezentacja wrocławskiej rzeźby 1. poł. XX w. – najmniej rozpoznanego zjawiska w sztuce Wrocławia. Pokazanych zostanie 100 dzieł wykonanych przez 30 znakomitych rzeźbiarzy. Zwiedzający zobaczą prace sprowadzone z kilkunastu muzeów z Polski i Niemiec, a także z innych instytucji, kościołów i kolekcji prywatnych.
Wrocław pierwszej połowy XX w. był dynamicznie rozwijającym się miastem, aspirującym do miana metropolii. Gwałtownie wzrastająca liczba mieszkańców wiązała się z koniecznością przyłączania kolejnych podmiejskich obszarów i budowy na nich nowych osiedli. U progu XX w. zmieniało się też oblicze centrum miasta. Ten boom budowlany był niebywałą okazją dla artystów, w tym rzeźbiarzy zaangażowanych w projektowanie dekoracji powstających gmachów, wystroju wnętrz sakralnych i budynków użyteczności publicznej, a także licznych pomników. Niestety, tylko niewielka część tych realizacji przetrwała do dzisiaj, pozostałe zostały zniszczone w czasie II wojny światowej lub już po jej zakończeniu, podczas masowego usuwania śladów niemieckiej przeszłości Wrocławia.
Na wystawie można będzie zapoznać się z całym spektrum tematycznym ówczesnej twórczości rzeźbiarskiej – poczynając od aktu, poprzez portret, animalistykę, na tematyce alegorycznej, rodzajowej, mitologicznej oraz historycznej kończąc. Pokazane zostaną eksponaty wyrzeźbione w marmurze, piaskowcu, wapieniu, gipsie, odlane w brązie i żeliwie, a także rysunki i grafiki.
Wśród prezentowanych artystów znajdą się zarówno ci, których indywidualna i oryginalna stylistyka jest już znana (np. Christian Behrens, Theodor von Gosen, Jaroslav Vonka, Margerethe Moll), jak i ci, którzy w dalszym ciągu oczekują na odkrycie i docenienie (m.in. Paul Schulz, Johannes Kiunka czy Dorothea von Philipsborn).
„Ich twórczość pragniemy przedstawić przez pryzmat zachowanych dzieł, w większości mniejszego formatu i bardziej kameralnych” – mówi Barbara Andruszkiewicz, kuratorka wystawy. „Duża ich część powstała pod wpływem nurtów akademickich i utrzymana jest w klasycyzującej lub realistycznej formule. Jednocześnie rozwijała się awangarda, reprezentowana przez młodsze pokolenie, które odeszło od tradycji w poszukiwaniu nowej formy, obierając rozmaite kierunki. W tym nurcie szczególnie interesujące są dokonania utalentowanych wrocławskich artystek”.
„Dotychczasowe nikłe zainteresowanie muzealników tym tematem wynikało przede wszystkim z ogromnych strat, jakie poniosła rzeźba wrocławska wskutek zniszczenia stolicy Śląska w 1945 r. oraz w czasie kilku kolejnych lat powojennych, kiedy to nagminnie usuwano dzieła rzeźbiarskie z przestrzeni publicznej miasta” – mówi Piotr Oszczanowski, dyrektor Muzeum Narodowego we Wrocławiu. „Na ową powściągliwość w prowadzeniu badań i prezentacji spory wpływ miał także niewielki stan posiadania dzieł rzeźbiarzy wrocławskich czasów secesji, modernizmu i art déco przez polskie placówki muzealne”. Wystawa z pewnością nie wyczerpuje tematu – prezentowanych na niej 30 artystów stanowi jedynie ułamek liczby rzeźbiarzy działających w przedwojennym Wrocławiu. Intencją twórców ekspozycji jest wyznaczenie kierunku do dalszych badań, a także przywrócenie twórczości tych artystów pamięci wrocławian i uzmysłowienie widzom wartości ich dorobku.