aktualia

Wspólna wystawa dwojga artystów poruszających się w odmiennych dyscyplinach artystycznych, to dialog związany ze zbliżonym myśleniem o strukturze dzieła. Powstałe prace będą przenikały się tworząc przejście pomiędzy strukturą szkła a strukturą kreski wygenerowanej cyfrowo. Instalacja jako główny projekt wystawy wykorzystujący grafikę cyfrową oraz szkło formowane metodą palnikową dopełniona będzie indywidualnymi pracami obojga artystów. Wystawę planujemy razem od kilku lat. Słowa Tamary Książek ze wstępu do monografii Adama Romaniuka „Pomiędzy- grafiką a obrazem wirtualnym”, oddają sens naszego wspólnego spotkania na polu artystycznym. Cyt. „Łączenie różnych sposobów artykulacji, przełamywanie podziałów między technikami, staje się narzędziem koniecznym dla wyrażenia idei. Temat jest tu pretekstem do przeprowadzenia skomplikowanej gry kształtem i barwą , a w efekcie do stworzenia suwerennego dzieła, w którym istotna jest idea.” Tytuł wystawy pojawił się wraz z wyrzuceniem starego materaca, którego sprężyny posłużyły jako furtka do ogrodu. Bardzo jak się okazało funkcjonalna, nie rzucająca się w oczy w sumie dość dekoracyjna, stanowiąca zaporę w przejściu z domu do ogrodu i pracowni zarazem. Zastanawiając się nad tym elementem „architektury ogrodu”, który pokrył się już rdzą pomyślałam o przemijaniu, doświadczeniu, drodze jakie przebywamy w czasie naszej życiowej - artystycznej wędrówki oraz przemiany jakie zachodzą podczas naszego życia, które wyraźnie z perspektywy czasu  dostrzegamy. Wystawa  będzie zawierać mam nadzieję pewien transcendentalny pierwiastek w kontekście przejścia jako ulotnego przeżycia w zetknięciu z materiami, którymi się posługujemy w naszej pracy artystycznej.

Wystawa inaugurująca rok akademicki 2019/2020 na Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach.
Twórczość Ireneusza Walczaka nie mieści się w wyznaczonych ramach konkretnych kierunków, mód, choć oczywiście możemy w niej znaleźć liczne korelacje z różnymi postawami. Nie to jest jej nadrzędnym celem. Artysta podąża raczej na przekór artystycznym wymogom, filtrując w sztuce treści, które przynosi nieustannie zmieniające się życie. Jego malarstwo ma swoisty, wypracowany charakter, wewnętrznie spójny, choć malarz pracuje cyklami, które się zmieniają w swojej koncepcji w kolejnych latach.
Obrazy Walczaka są intensywnym nośnikiem treści. Stanowią reakcję na napotkane sytuacje. Nie jest to malarstwo, którego główną wartością jest plama czy kolor, choć oczywiście strona formalna czy warsztatowa, ceniona u artysty, jest również istotna. Najważniejszy jest horyzont treściowy, wypełniony nawarstwiającymi się emocjami, zdarzeniami egzystencjalnymi, chwilowymi iluminacjami czy przeszłą bądź teraźniejszą sferą historyczną lub społeczno-kulturową. Ale zakres sztuki Ireneusza Walczaka zmienia się tak, jak zmienia się rzeczywistość, z którą spotyka nasz jednostkowy los.
Malarstwo artysty jest pełne par excellance. Treść je rozpiera. Nie bez przyczyny Walczak zamalowuje także  przedłużone boki obrazów, tworząc w efekcie przestrzenny prostopadłościan.
Na wystawie w katowickim Rondzie Sztuki  prezentowane są premierowo najnowsze obrazy oraz instalacja Ireneusza Walczaka. Tytuł wystawy zaczerpnięty został z jednego z obrazów artysty i podkreśla rozpiętość emocji jego obrazów między snem a życiem, ciemnością a jasnością. Sztuki Walczaka nie cechuje jednak zawężające myślenie dualistyczne. W pokazie dla części obrazów warto wskazać egzystencjalną figurę losu, wobec której sztuka staje się ekranem tego, co napotkane w nieustannie zmieniającym się świecie i co przyniesione przez życie. Osobnym prezentowanym cyklem jest rozwijana przez malarza obrazowa praca z tekstem, pełna zarówno odniesień egzystencjalnych jak i historyczno-politycznych.(Stach Ruksza, kurator)