aktualia

...W dzisiejszych czasach jesteśmy zabiegani, zmęczeni i często pozbawieni sił. Dlatego nie zauważamy zmian, jakie zachodzą w otaczającej nas przyrodzie. Mija dzień za dniem, miesiąc za miesiącem, i tak upływają kolejne lata. I wtedy nagle uświadamiamy sobie upływ czasu. My mogliśmy zapomnieć o naturze, lecz ona nie zapomina o nas. Zauważamy zmiany w naszym ciele, naszej duszy, zmianę w naszym postrzeganiu otaczającej nas rzeczywistości. Podobnie wyglądają relacje międzyludzkie. W pędzie, w jakim przyszło nam żyć, zainteresowanie drugim człowiekiem zmalało, coraz więcej ludzi zaczyna odczuwać samotność. Dlatego postanowiłam uwiecznić w moich obrazach mieszkanki Pomorza. Chciałam w ten sposób symbolicznie „złamać“ obecnie panujące zwyczaje izolacji, dystansu wobec nas samych i naszych sąsiadów... Natura wyznacza nam rytm, którym żyjemy. W moich obrazach stanowi ona integralną część nas samych. Nie możemy żyć obok niej, ona jest w nas. Jeżeli wsłuchamy się w jej głos, poddamy się cyklowi pór roku, to możemy osiągnąć wewnętrzną równowagę. Pomorzanki, bohaterki moich obrazów pozwalają sobie zatrzymać się na chwilę, by chłonąć i próbować odczuć po kolei każdy z mijających miesięcy. Każda z moich modelek kroczy swoją własną drogą. Ma inne problemy do przepracowania i poszukuje własnych rozwiązań...

Małgorzata Limon w latach 2006–2012 studiowała na Wydziale Malarstwa Akademii              Sztuk Pięknych w Gdańsku u prof. Macieja Świeszewskiego, z aneksem z grafiki cyfrowej                        u prof. Cezarego Paszkowskiego. Stypendystka Programu Erasmus, miała okazję studiować          na Accademia degli Belle Arti di Brera w Mediolanie, w pracowni prof. Stefano Pizzi. W latach 2010–13 ukończyła dwie szkoły charakteryzacji i wizerunku Beauty Art i Magnus Film,   otrzymując Dyplom Charakteryzatora Teatralnego i Filmowego. Zawodowo pracuje w Oddziale Gdańskim Telewizji Polskiej. Od 2015 jest członkiem Związku Artystów Plastyków Polskich.         Ma na swym koncie 8 wystaw indywidualnych w Polsce i Niemczech, a także liczne prezentacje   na wystawach zbiorowych, m.in. na Sardynii, we Florencji, Cervii, Mediolanie (Włochy), Ayadin (Turcja).

Pokonkursowa wystawa VII Międzynarodowego Biennale Malarstwa i Tkaniny Unikatowej – Gdynia 2013 będzie trwać w Muzeum Miasta Gdyni od 14 września do 3 listopada. W dniu wernisażu odbędzie się też gala rozdania nagród. Uczestnicy konkursu, który jest przeznaczony dla profesjonalnych artystów z kraju i z zagranicy, mogli zgłosić do dwóch prac z malarstwa i do dwóch z tkaniny, nienagrodzonych, wykonanych w ciągu ostatnich dwóch lat. Celem Biennale, zorganizowanego przez Stowarzyszenie Promocji Artystów Wybrzeża ERA ART, jest przegląd współczesnych możliwości kreacji artystycznej w różnych technikach stosowanych w malarstwie i tkaninie unikatowej.

Od 1 do 27 czerwca w Gdyńskim Centrum Filmowym zobaczyć można wystawę BODY/SACRUM autorstwa Karola Formeli. Instalacje, jak i prezentowane obiekty dotyczą tematu kultu ciała we współczesnym społeczeństwie. Karol Formela to nie tylko artysta interdyscyplinarny, ale i kulturoznawca, dlatego w swoich pracach często dotyka tematów dotyczących obecnej kultury. BODY/SACRUM to wystawa sztuki współczesnej, do której inspiracją jest wszystkim dobrze znane hasło “moje ciało / moją świątynią”. Celem wystawy jest skłonienie nas do chwilowej refleksji nad ciałem w kulturze. Artysta podejmuje próbę zobrazowania współczesnych zjawisk społecznych i prezentuje ich własną wizję, pozostawiając przy tym przestrzeń do interpretacji dla widza. Zapraszamy wszystkich na wernisaż wystawy, który odbędzie się 1 czerwca o 18:00 w Gdyńskim Centrum Filmowym oraz na finisaż 27 czerwca o tej samej porze. Podczas finisażu odbędzie się promocja Katalogu wystawy, którego autorami są dr Michał Pszczółkowski, dr Robert Dolewski, Karol Formela, Artur Kawiński, Magda Wosztyl, Anna Włodarska. Mamy nadzieję, że treść katalogów rozwieje wiele wątpliwości i uzupełni wystawę o dodatkowe wątki w temacie BODY/ SACRUM.

W latach 60-tych i 70-tych XX wieku w hutach szkła Zagłębia Dąbrowskiego, wśród których huta ząbkowicka odegrała znaczącą rolę – swoje nowatorskie projekty realizowali Eryka Trzewik-Drost, Jan Sylwester Drost, Ludwik Fiedorowicz, Bogdan Kupczyk, Ryszard Serwicki i Izabela Szklaniarz. Dziś ich prace, które zaprezentowane zostaną w ramach ekspozycji - to klasyka polskiego wzornictwa. W nasyconych  kolorem, czystych, a równocześnie syntetycznych formach tkwi zaklęty fenomen polskiej awangardy. Wystawa „Barwny świat wielu form…” jest szczególna również dlatego, że zaprezentowane na niej zbiory Muzeum w Gliwicach – z bogatej kolekcji szkła współczesnego pochodzącego z huty w Ząbkowicach - udostępnione zostaną publiczności po raz pierwszy od 1975 roku. To wyjątkowe wydarzenie dla koneserów polskiego szkła, wzornictwa tudzież dizjanu. Na wystawie znajdą się także zabytki wypożyczone z wiodących w tej dziedzinie kolekcji muzealnych: Muzeum Karkonoskiego w Jeleniej Górze, Muzeum Narodowego we Wrocławiu, Muzeum Narodowego w Krakowie, Centrum Szkła i Ceramiki w Krakowie oraz z Muzeum w Sosnowcu, które posiada zasobny Dział Szkła, a jego podstawę stanowi szkło produkowane po 1945 r. z hut Zagłębia Dąbrowskiego. Eryka Trzewik- Drost, Jan Sylwester Drost, Ludwik Fiedorowicz, Ryszard Serwicki, Bogdan Kupczyk, Izabela Szkleniarz studiowali w uczelniach artystycznych, spośród których wyróżniała się Państwowa Wyższa Szkoła Sztuk Plastycznych we Wrocławiu (od 1994 r. Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Geperta we Wrocławiu), a szczególnie jej Wydział Ceramiki i Szkła, w którym wybitną rolę odegrał Stanisław Dawski, artysta, malarz, grafik, projektant, promotor prac dyplomowych Eryki Trzewik-Drost ( dyplom 1957 r.) i jej męża Jana Sylwestra Drosta ( dyplom 1958 r.). Jan Sylwester Drost rozpoczął pracę w Ząbkowicach w 1960 roku. Specjalizował się szczególnie w krótkich seriach dizajnerskich, tworzył nowe metody prasowania szkła z dużym udziałem pracy ręcznej, pomysłu, eksperymentu, stosowaniem form pomocniczych dla wyjątkowych efektów artystycznych, wprowadził wazony dwustronnie formowane, co przynosiło niezwykły efekt wizualny. Eryka Trzewik-Drost po ukończeniu studiów pracowała w wytwórni porcelany w Katowicach Bogucicach ( dawny Giesche, Zakłady Porcelany Bogucice, "Porcelana Bogucice”). Słynęła z dizajnerskich projektów serwisów, wazonów, świeczników, ozdobnych i użytkowych form ceramicznych, biżuterii ceramicznej a przede wszystkim  figur i figurek pojmowanych w nowy sposób, syntetyzujących, barwnych, ekspresyjnych form. Od 1966 roku związała się z hutą szkła w Ząbkowicach, zmieniła rodzaj dziedziny i materii twórczej. Powstawały zarówno zestawy jak i pojedyncze przedmioty, misy, popielnice, dzbany, wazony, świeczniki. Jej ulubionymi realizacjami były podobnie, jak w przypadku porcelany, figurki, jeszcze bardziej syntetyzujące, o niezwykle czytelnych formach.

Wystawa prezentuje przegląd twórczości artystki, ikony polskiej sztuki awangardowej II połowy XX wieku, od wczesnych figuratywnych rysunków z lat 50-tych do pracy z 2006 r.  „Układ zamknięty”. Ukazuje różnorodność środków wypowiedzi, motywów i wątków w działalności artystycznej artystki. Jej dogłębna analiza świata, natury i praw nią rządzących, prowadzona na przestrzeni ponad sześćdziesięciu lat – całego dojrzałego życia wypełnionego pracą twórczą, ukazuje fenomen języka sztuki, jej nieskończoność interpretacyjną i nieograniczoność możliwości wyrazu. Wandę Gołkowską wpisywano w rozliczne nurty sztuki powojennej: malarstwo materii, strukturalizm, abstrakcję geometryczną, op-art, minimalizm, konceptualizm, sztukę pojęciową, mail art. Artystka zajmowała się rysunkiem, malarstwem, grafiką warsztatową, grafiką projektową, kolażem, formami przestrzennymi, poezją konkretną, działaniami na pograniczu happeningu, a także – teorią sztuki.
Tytuł wystawy „Zapisy” odnosi się do wątku spajającego jej twórczości czyli „zapisywania” rzeczywistości w przeróżnych postaciach, zaczynając od abstrakcyjnych pejzaży, zapisów tekstowych i tych które imitowały zapisy słów czy wcielania w praktykę artystyczną teorii naukowych.
Wystawa główny nacisk kładzie na koncept artystki z 1967 r. „Układ otwarty” - serię mobilnych kompozycji przestrzennych, które przewidywały możliwość zmian przez ruch i przemieszczanie budujących je elementów, najczęściej drewnianych klocków, włączając w proces twórczy oglądającego, a także światło, przestrzeń, ruch, dźwięk, czas, itp. Gołkowska odwołuje się do teorii Henryka Stażewskiego, który również wykorzystywał drewniane klocki do budowania reliefów, jednakże wrocławska artystka poszła o krok dalej angażując jeszcze jeden zmysł w odbiorze dzieła sztuki – dotyk. Artystka tym samym stała się reżyserem określonych sytuacji artystycznych, a nie po prostu twórcą dzieł plastycznych. Dzięki możliwości poruszania elementów (klocków) dzieła przez odbiorcę, Gołkowska przełamała tradycyjną relację artysta – dzieło, na relację artysta – dzieło – odbiorca, który stał się nieodłącznym elementem układu. Odbiorca stał się zmienną, który wpływa na dzieło sztuki a nie jest jedynie obserwatorem. Kolejnym aspektem jest to, że każdy odbiorca posiadający indywidualne cechy tworzy zawsze unikalny układ. Gołkowska włączyła tym samym w obręb sztuki teorie probabilistyczne i wszystkie wynikające z nich konsekwencje – rachunek prawdopodobieństwa, pojęcia częstości, teorie statystyczne, teoria błędu.  Koncepcja „Układu otwartego” jawi się jako bardzo dojrzała refleksja, wykraczająca poza zrozumienie swoich czasów, równoległa światowym manifestom artystycznym.
Na wystawie pokazany będzie również „Kinestezjon” – jedna z najważniejszych prac polskiej sztuki konceptualnej, prezentowana po raz pierwszy na wystawie „Sztuka pojęciowa” w 1970 r. w Galerii pod Moną Lisą. Nazwa pochodzi od kinestezji czyli poczucia części swojego ciała, oraz cenestezji – poczucia siebie i całości własnego ciała. Jest to projekt instalacji w kształcie koła, idealnie wyciszona, podzielona w połowie przeźroczystą, elastyczną platformą przeznaczoną dla widzów. Pod nogami oglądających osób miała być projekcja filmowa nieba natomiast pod nogami ziemia z lotu ptaka. To specyficzne zakłócenie powszechnie przyjmowanego porządku odwołuje się do indywidualnego odczuwania przestrzeni, które za punkt wyjścia obiera indywidualne ciało. Kinestezja, czyli poczucie części własnego ciała. 
Kolejnym ważnym cyklem artystki, który również będzie prezentowanym na wystawie, jest cykl „Fi”.  Odnosi się on do średniowiecznego matematyka Leonarda z Pizy, powszechnie znany jako Fibonacci, w swej księdze z 1202 roku o podstawach arytmetyki, Liber abaci, podał ciąg liczb nazwany później jego imieniem. Choć miał on stanowić matematyczne rozwiązanie zadania naturalnego tempa przyrostu królików, okazało się, że odnosi się do wielu zjawisk występujących w przyrodzie, np. budowę spirali muszli ślimaka czy sekwencję rozwoju łodyg roślin. Dla Gołkowskiej formuła Fibonacciego stanowi przede wszystkim próbę uchwycenia nieskończoności. Proste układy geometryczne zbudowane są przez kreskę, która podług definicji samej artystki jest pierwotną formą znaku – przekazem materialnym, przekładem pojęcia absolutu niekończącej się linii na język plastyczny.